Kamienie w ustach, czyli czy mówienie jest oczywistością?Czas czytania: 2 min

Nauka w służbie praktyki! Wydawałoby się, że mowa i jej używanie jest czymś oczywistym dla ludzi. Tymczasem, jak słyszymy w rozmowie z Ireną Polewczyk, profesorem logopedii z Uniwersytetu Śląskiego, może być ona głazem przytłaczającym człowieka. Wiedza o aparacie mowy i wpływie poszczególnych organów naszego ciała na właściwą artykulację może ratować ludziom życie. I choć stwierdzenie to można by uznać za przesadę, to wystarczy wyobrazić sobie kogoś, kto ma problemy z jąkaniem się czy poważnym seplenieniem, bądź inną dysfunkcję mowy. Nierzadko te przypadłości „dyskwalifikują” osobę, a raczej ona sama wycofuje się z życia społecznego.

O tym, jak mowa jest ważną zdolnością, wiedział już Demostenes i dlatego pracował nad jej jakością wkładając sobie w usta kamień i próbując przekrzyczeć szumiący potok. Od tej zdolności zależy często szczęście i spełnienie człowieka, a na pewno odwaga zabierania głosu w przestrzeni publicznej, czyli pełnowartościowe bycie w społeczeństwie.

Jak się okazuje w naszych czasach problemy z mową stają się coraz częstsze. Mają różną genezę, jak również różnorakie skutki. Profesor Irena Polewczyk, dyrektor Instytutu Pedagogiki UŚ od lat zajmuje się tą dziedziną zarówno od strony naukowej, jak i praktycznej, jako terapeuta. Pierwsza część tej rozmowy dotyczy między innymi tego, jak dzieciństwo obecnych maluchów zadecyduje o jakości ich życia w niedalekiej przyszłości. Nauka zwana logopedią jest w tym procesie niezbędnie przydatna. Zaprasza Mira Jankowska.