Napędzana protonowym silnikiem wić bakteryjna znajdowana m.in. w bakteriach E. coli jest często przedstawiana jako jeden z symboli teorii inteligentnego projektu. Michael J. Behe twierdzi, że jest to przykład naturalnej struktury, która charakteryzuje się nieredukowalną złożonością: składa się z wielu wzajemnie dopasowanych części, które pełnią określoną funkcję. Usunięcie chociażby jednego elementu powoduje, że układ przestaje poprawnie działać. Wić bakteryjna zbudowana jest z trzech głównych części: 1) silnika umocowanego w ścianie komórkowej, 2) wystającego ze ściany komórkowej na zewnątrz haczyka, do którego 3) zamocowana jest długa spiralna wić. Sam silnik, obracający się z prędkością od kilku do kilkudziesięciu tysięcy obrotów na minutę, złożony jest ze statora, rotora i układu pierścieni mocujących go w błonie komórkowej. Napędzany jest różnicą potencjałów generowaną przez gradient elektrochemiczny. Cały układ składa się z około 50 białek. Wić bakteryjna przypomina silnik zaburtowy montowany w motorówkach, dzięki któremu mogą się one poruszać. Składa się z elementu popychającego, silnika z zapewnionym źródłem zasilania oraz łącznika, który przenosi energię z silnika do elementu popychającego.