Dlaczego kod DNA zapiera mi dech w piersiach?Czas czytania: 3 min

W poprzednich tekstach poświęconych nauce o celowości zwróciłem uwagę, że świat obfituje w oczywiste i celowo zorientowane działania – od pszczół budujących ule, przez żmije wstrzykujące swojej ofierze jad, po pyłek wiosenny unoszący się w powietrzu, by zapłodnić szyszki sosny oraz sąsiadujące rośliny zimozielone. Już większość ośmioletnich dzieci wie sporo na ten temat.

Banalne? Ależ skąd

Przykłady te mogą wydawać się nieistotne, jakby były po prostu „takie, jakimi są” i niczego nie dowodziły. Ale tak nie jest.

Pozwólcie, że opowiem teraz o czymś, co zapiera mi dech w piersiach.

Większość ludzi wie, że DNA można rozpatrywać jako plan lub kod dla całego życia. Ujmując tę kwestię nieco bardziej technicznie, DNA rzeczywiście jest kodem tłumaczonym na inny język – język aminokwasów, które budują białka stanowiące budulec dla żywych organizmów. Wszystkie kody działają na tej zasadzie. Alfabet Morse’a zawiera jedynie kropki i kreski, ale za pomocą tych dwóch symboli można porozumiewać się w dowolnym języku (zakładając możliwość dokonania transliteracji na łacinę). My – użytkownicy języka angielskiego – wszyscy posługujemy się kodem składającym się z dwudziestu sześciu liter, który nazywamy alfabetem. Z tych liter można utworzyć dowolną kombinację słów. A jednak same litery nie mają żadnego istotnego znaczenia. Rzeczownik S-T-O-P oznacza to samo w języku angielskim, co rzeczownik A-L-T-O w języku hiszpańskim, jednak jeśli nie mówisz w jednym z tych dwóch języków, nie jesteś w stanie wydobyć znaczenia z kombinacji liter, które masz właśnie przed oczami. Oznacza to, że nie możesz przetłumaczyć czteroliterowego kodu na cokolwiek, co odnosiłoby się do rzeczywistości.

Pomyśl teraz o tym

W „alfabecie” DNA są tylko cztery litery: A G, C i T. Te cztery litery można jednak przetłumaczyć na dwadzieścia aminokwasów białkowych budujących praktycznie wszystkie białka u każdej żywej istoty na Ziemi. Pomyślmy o tej kwestii w bardzo szerokim zakresie: każdy organizm w każdym poszczególnym środowisku od rozpoczęcia życia na Ziemi około 4–5 miliarda lat temu aż do dziś – zawiera  tylko  te cztery litery alfabetu DNA.

Zgadza się. Twoje życie – każde uderzenie twojego serca oraz każdy twój oddech – zależy od tego kodu. Oksfordzki matematyk John Lennox w rozmowie ze Stephenem Meyerem, Michaelem Behem i Peterem Robinsonem w ostatnim odcinku programu zatytułowanego Uncommon Knowledge ujął tę rzecz następująco: „wymagana informacja ma charakter językowy, a język językowy nie jest wytwarzany przez procesy losowe”¹.

Myśl sformułowaną przez Lennoxa można wyrazić za pomocą mojego wiersza:

Co się kryje pod naszymi zmysłami

Domyślamy się usilnie

By dostrzec pod tymi mikroskopami

Z jakich cząstek się składamy

O tej wyjątkowej siły minucie

Co przychodzi do tak wielu

Zawodzi nas w zbytnie siebie przeczucie

Chcąc nas chyba rozweselić

Wydaje się, że sztuczka polega na tych

Niezliczonych kombinacjach

Nadziei obliczeń moc przekraczając

Pokładanych w kalkulacjach

Samo życie powinno się wyłonić

Pośród tych konkatenacji

Cel ten przecież nie może się narodzić

Z „atomowych kolokacji”

Wrodzona moc wyszła na światło dzienne

poprzez swoją przepowiednię

Długi poemat spłodzony na piśmie

Zakodowany prześwietnie.

Stephen J. Iacoboni

Oryginał: The DNA Code Takes My Breath Away; Here’s Why, „Evolution News & Science Today” 2023, February 23 [dostęp 15 XII 2023].

Przekład z języka angielskiego: Agnieszka Boruszewska

Źródło zdjęcia: Pixabay

Ostatnia aktualizacja strony: 15.12.2023