Dlaczego darwinizm jest fałszywy. Część 1Czas czytania: 14 min

Jerry A. Coyne jest profesorem na Wydziale Ekologii i Ewolucji w University of Chicago. W książce Ewolucja jest faktem podsumowuje on darwinizm – współczesną teorię ewolucji – w sposób następujący: „życie na Ziemi rozwijało się stopniowo od pierwszego, prymitywnego gatunku – być może pierwszej samopowielającej się cząsteczki – który żył przed 3,5 miliarda lat; potem różnicowało się na wiele nowych i zmiennych gatunków, pod wpływem najważniejszego (choć nie jedynego) mechanizmu: doboru naturalnego”¹.

Dalej Coyne wyjaśnia, że ewolucja „oznacza po prostu, że gatunki z czasem gromadzą zmiany genetyczne, mogą więc – po upływie wielu pokoleń – przekształcić się w coś innego, a nagromadzone różnice opierają się na zmianach DNA, zachodzących pod wpływem mutacji. Gatunki zwierząt i roślin, które dziś widzimy, nie istniały w przeszłości, ale pochodzą od tych, które żyły przed nimi”².

Coyne twierdzi, że „gdyby jednak ewolucja oznaczała tylko stopniowe zmiany genetyczne, do dziś mielibyśmy na Ziemi tylko jeden gatunek – pojedynczego, silnie zmienionego następcę owego protoplasty. Ale gatunków jest wiele […]. Jak ta różnorodność powstała z owej jednej formy wyjściowej?”³. Stało się tak z powodu „tendencji do rozszczepiania się linii, czyli – dokładniej mówiąc – specjacji”⁴.

Jeżeli teoria Darwina jest prawdziwa, to „powinniśmy dostrzegać w materiale kopalnym przejawy specjacji, gdy linie rozwojowe rozdzielają się na dwie lub więcej linii potomnych. Powinniśmy też obserwować proces powstawania nowych gatunków współcześnie”⁵. Ponadto „powinniśmy znajdować gatunki stanowiące ogniwa pośrednie między większymi grupami, które wywodzimy od wspólnych przodków, jak na przykład gadami a ptakami lub rybami a płazami”⁶. Wreszcie, istnieją fakty, które „zyskują sens dopiero w świetle teorii ewolucji”⁷, ale nie mają sensu w perspektywy teorii stworzenia lub projektu. Są to między innymi „charakter rozkładu gatunków na powierzchni Ziemi, osobliwości dotyczące rozwoju osobniczego organizmów, a także obecność cech szczątkowych, pozbawionych dziś funkcjonalności”⁸. Coyne zamyka swoje wprowadzenie do tematu śmiałym stwierdzeniem, że „wszystkie świadectwa empiryczne – zarówno dawne, jak i nowe – nieuchronnie prowadzą do wniosku, że ewolucja jest faktem”⁹.

Oczywiście „ewolucja” jest niezaprzeczalnym faktem, jeśli chodzi jedynie o to, że z upływem czasu gatunki mogą przechodzić niewielkie zmiany lub że wiele żyjących obecnie gatunków nie istniało w przeszłości. Twierdzenie Darwina, że wszystkie gatunki to przekształceni potomkowie wspólnego przodka, jak również twierdzenie Coyne’a, że za przekształcenia te odpowiadają mutacje DNA i dobór naturalny, nie są jednak niepodważalnie prawdziwe. Coyne poświęca pozostałą część książki na przedstawienie świadectw potwierdzających te tezy.

Skamieniałości

Coyne omawia najpierw zagadnienie zapisu kopalnego: „to właśnie w skałach powinniśmy znajdować dowody zmian ewolucyjnych. Najgłębsze (a więc i najstarsze) warstwy skalne powinny zawierać szczątki najprymitywniejszych gatunków, a warstwy młodsze – niektóre z gatunków bardziej złożonych i bardziej przypominających formy współczesne. Powinniśmy też dostrzec przejawy przekształceń gatunków, dające się uporządkować w postaci linii rozwojowych wykazujących odmienne przystosowania”¹⁰. W szczególności „gatunki późniejsze powinny też wykazywać cechy nawiązujące do ich wcześniejszych, wyjściowych form”¹¹.

W O powstawaniu gatunków Karol Darwin przyznał, że zapis kopalny stanowi problem dla jego teorii: „Według teorii doboru naturalnego wszystkie żyjące gatunki łączyły się z gatunkami rodzicielskimi za pośrednictwem form, których nie dzieliły różnice większe od po dziś dzień znajdowanych pomiędzy dzikimi a domowymi odmianami tego samego gatunku”¹². Dlatego w przeszłości „liczba pośrednich i przejściowych ogniw pomiędzy żyjącymi a wygasłymi gatunkami musiała być nadzwyczaj wielka”¹³. Darwin wiedział jednak, że główne grupy zwierząt – nazywane przez współczesnych biologów „typami” – pojawiły się w postaci w pełni ukształtowanej w (jak wówczas uważano) najwcześniejszej warstwie skał, w której występowały skamieniałości, a powstałej w okresie geologicznym nazwanym kambrem. Darwin uznał to za „poważną” trudność dla swojej teorii, ponieważ „musiał bezwarunkowo upłynąć przed osadzeniem się najstarszych pokładów kambryjskich równie długi, a może dłuższy jeszcze okres czasu […], a podczas tego nieskończenie długiego okresu czasu świat roił się od mnóstwa istot żyjących”¹⁴. Natomiast „na pytanie, dlaczego nie posiadamy obfitujących w skamieniałości pokładów z tych najwcześniejszych jakoby okresów poprzedzających kambr, nie mam wystarczającej odpowiedzi”¹⁵. Tak więc „fakt ten musi pozostać nierozwiązany i słusznie uważany być może za poważny zarzut przeciw rozwijanym tu poglądom”¹⁶.

Darwin bronił swojej teorii, twierdząc, że zapis geologiczny jest niedoskonały. W szczególności argumentował, że skamieniałości prekambryjskie uległy zniszczeniu wskutek działania ciepła, ciśnienia i erozji. Niektórzy współcześni następcy Darwina również argumentują, że skamieniałości prekambryjskie istniały, ale później uległy zniszczeniu, albo że organizmy prekambryjskie były zbudowane z tkanki miękkiej lub miały zbyt małe rozmiary, by mogły ulec fosylizacji. Po 1859 roku paleontologowie odkryli jednak wiele skamieniałości prekambryjskich, a liczne z nich miały mikroskopijną wielkość lub ciała utworzone z tkanki miękkiej. W 1994 roku amerykański paleobiolog William Schopf napisał: „Długo utrzymywany pogląd, zgodnie z którym organizmy prekambryjskie musiały być zbyt małe lub zbyt delikatne, aby mogły zostać zachowane w materiale geologicznym […] [uznaje się] obecnie za błędny”¹⁷. Nagłe pojawienie się głównych typów zwierząt około 540 milionów lat temu – co współcześni biologowie nazywają „eksplozją kambryjską” lub „biologicznym Wielkim Wybuchem” – jest lepiej udokumentowane teraz niż w czasach Darwina. Według Jamesa Valentine’a z University of California w Berkeley oraz jego współpracowników „eksplozja jest rzeczywista – to zbyt rozległe zjawisko, by dało się je uznać za skutek niedoskonałości zapisu kopalnego”¹⁸. Im więcej skamieniałości odkrywamy, tym bardziej staje się jasne, że eksplozja kambryjska była „nawet bardziej gwałtowna i rozległa niż wcześniej sądzono”¹⁹.

Co na ten temat ma do powiedzenia Coyne?

Według niego: „Następnie, jakieś 600 milionów lat temu, pojawia się rzesza dość prostych, ale wielokomórkowych organizmów, takich jak robaki, meduzy i gąbki. Przez kolejne miliony lat formy te różnicują się, a przed 400 milionami lat pojawiają się rośliny lądowe i pierwsze tetrapody (czworonożne zwierzęta wywodzące się z ryb trzonopłetwych)”²⁰.

Innymi słowy, w swoim ujęciu historii ewolucji Coyne przeskakuje od 600 do 400 milionów lat temu, nie wspominając o eksplozji kambryjskiej, która miała miejsce 540 milionów lat temu. Pod tym względem książka Coyne’a powtarza to, o czym mowa jest we współczesnych podręcznikach biologii, które napisano w celu wpojenia studentom darwinowskiej teorii ewolucji, nie zaś zapoznania ich z faktami.

Dalej Coyne omawia różne formy „przejściowe”. Według niego „jednym z najlepszych przykładów […] ważnego przejścia ewolucyjnego”²¹ jest zapis kopalny dotyczący wielorybów, ponieważ „mamy serię form w porządku chronologicznym, a może i genetycznym, pokazujących, jak owo przejście z lądu do wody mogło się odbywać”²².

Coyne pisze, że „sekwencja rozpoczyna się od niedawno znalezionego kuzyna wielorybów, zwierzęcia wielkości psa, nazwanego Indohyus. To żyjące przed 48 milionami lat stworzenie […] musiało przypominać prawdziwych i jeszcze starszych przodków wielorybów”²³. Dalej Coyne stwierdza, że „Indohyus nie był bezpośrednim przodkiem wielorybów, choć niemal na pewno był ich kuzynem w linii bocznej. Jeśli jednak cofniemy się w czasie o kolejne 4 miliony lat, do 52 milionów lat temu, napotkamy już formę, która na to miano zasługuje. To kopalna czaszka osobnika wielkości wilka, nazwanego Pakicetus, o cechach nieco bardziej wielorybich niż Indohyus”²⁴. Na innej stronie znajduje się rycina przedstawiająca „formy przejściowe w ewolucji wielorybów”²⁵. Jako pierwsza forma przejściowa wymieniony jest Indohyus, a jako drugi – Pakicetus.

Jednak Pakicetus – jak wskazał sam Coyne – jest 4 miliony lat starszy od Indohyusa. Dla darwinisty nie ma to żadnego znaczenia: Pakicetus ma „cechy nieco bardziej wielorybie”, a więc musi być formą pośrednią między Indohyusem a współczesnymi wielorybami – niezależnie od tego, co mówią dane empiryczne.

(Coyne wykorzystuje taką samą sztuczkę w odniesieniu do skamieniałości rzekomo ancestralnych względem współczesnych ptaków. Jedną z podręcznikowych ikon jest Archeopteryks. Miał on upierzone skrzydła, tak jak współczesne ptaki, ale posiadał też zęby i ogon, jak gady. Uznaje się, że istniał on 145 milionów lat temu. Jednak zwierzęta nazwane przez Coyne’a „niefruwającymi, ale upierzonymi dinozaurami”²⁶ – które powinny żyć przed Archeopteryksem – są dziesiątki milionów lat młodsze. Podobnie jak darwiniści Kevin Padian i Luis Chiappe postąpili jedenaście lat wcześniej, Coyne po prostu porządkuje świadectwa empiryczne tak, aby pasowały do teorii Darwina²⁷.)

Tak właśnie upada przewidywanie Coyne’a, że „gatunki późniejsze powinny też wykazywać cechy nawiązujące do ich wcześniejszych, wyjściowych form”²⁸. Tym samym upada też jego argument, że „gdyby ewolucja była czczym wymysłem, skamieniałości nie pojawiałyby się w chronologicznym porządku, który za nią przemawia”²⁹. Coyne, ignorując fakty, które przed chwilą sam przedstawił, bezczelnie twierdzi, że „gdy znajdujemy formy przejściowe, występują one w zapisie kopalnym dokładnie tam, gdzie się ich spodziewamy”³⁰. Gdyby na podstawie książki Coyne’a wyprodukowano film, w tej scenie Chico Marx mógłby powiedzieć: „wierzysz mi czy swoim własnym oczom?”³¹.

Z szeregiem form przejściowych w ewolucji wielorybów (i każdym innym szeregiem skamieniałości) wiąże się jeszcze inny problem, którego Coyne nie bierze pod rozwagę: żaden gatunek w tym szeregu nie może być przodkiem innego gatunku, ponieważ każdy z nich ma cechy, które musiałby utracić, zanim byłby zdolny do przekształcenia się w kolejną formę. To dlatego w literaturze naukowej zwykle pokazuje się, że każdy gatunek rozgałęzia się od domniemanej linii rodowej.

Okazuje się, że żaden szereg skamieniałości nie może stanowić potwierdzenia dla darwinowskiej koncepcji dziedziczenia z modyfikacjami. Nawet w przypadku żyjących obecnie gatunków zagrzebane w ziemi szczątki na ogół nie mogą posłużyć do ustalenia pokrewieństwa między przodkami a potomkami. Wyobraźmy sobie, że znajdujemy dwa ludzkie szkielety w tym samym grobie, a jeden z nich jest starszy o około trzynaście lat od drugiego. Czy starszy osobnik był rodzicem młodszego? Nie posiadając spisanych danych genealogicznych i różnych charakterystycznych oznak (w niektórych przypadkach DNA), odpowiedź na to pytanie nie jest możliwa. A w tym wypadku przedmiotem analizy byłyby po prostu dwa szkielety tego samego gatunku, które znajdują się w tym samym miejscu i dzieli je tylko jedno pokolenie. Gdy mowa o skamieniałościach różnych wymarłych już gatunków, szeroko oddzielonych w czasie i przestrzeni, nie ma możliwości określenia, czy jeden skamieniały organizm był przodkiem drugiego – i to bez względu na to, jak wiele skamieniałych form przejściowych znajdziemy.

W 1978 roku Gareth Nelson z American Museum of Natural History napisał: „Pomysł, że można przeanalizować zapis kopalny i znaleźć empiryczne potwierdzenie istnienia sekwencji między przodkami a potomkami – czy to chodzi o gatunki, rodzaje, rodziny czy cokolwiek innego – była i nadal jest zgubną iluzją”³². Redaktor czasopisma „Nature”, Henry Gee, napisał w 1999 roku, że „żadna skamieniałość nie jest zagrzebana pod ziemią wraz ze swoim aktem urodzenia”³³. Kiedy nowo odkryte skamieniałości nazywamy „brakującymi ogniwami”, sugerujemy, że „rzeczywistym przedmiotem naszym rozważań jest łańcuch przodków i potomków, podczas gdy w istocie jest nim coś innego: całkowicie ludzki wymysł powstały po fakcie i ukształtowany tak, aby zgadzać się z uprzedzeniami ludzi”³⁴. Według Gee: „Twierdzenie, że jakiś szereg skamieniałości reprezentuje linię rodową, nie jest testowalną hipotezą naukową, lecz stwierdzeniem mającym taką samą zasadność jak bajka do poduszki – jest ciekawe, a być może nawet pouczające, ale nie jest naukowe”³⁵.

– Koniec części pierwszej –

Jonathan Wells

Oryginał: Why Darwinism Is False, „Discovery Institute” 2009, May 18 [dostęp: 5 VI 2024].

Przekład z języka angielskiego: Dariusz Sagan