Najstarszy skorpion a dekadencja ewolucjonizmuCzas czytania: 10 min

Günter Bechly

2021-10-13
Najstarszy skorpion a dekadencja ewolucjonizmu<span class="wtr-time-wrap after-title">Czas czytania: <span class="wtr-time-number">10</span> min </span>

Na początku 2020 roku na pierwsze strony gazet na całym świecie trafiło nowe odkrycie paleontologiczne. Opisano najstarszą odnalezioną dotąd skamieniałość skorpiona. Miała ona dostarczyć wskazówek na temat ewolucji życia na lądzie. Oczywiście, z dużym zainteresowaniem przeczytałem artykuł. Nie szukałem dziury w całym, byłem autentycznie zainteresowany i zafascynowany tematem. Czekało mnie jednak niemiłe zaskoczenie. Niełatwo wprawić mnie w konsternację, ale ten tekst mnie zszokował. W czym tkwił problem? Na ogół recenzenci otrzymują od redakcji formularz recenzyjny, który między innymi zawiera pytanie: „Czy dane potwierdzają wnioski?”. Pod tym względem artykuł poniósł całkowitą porażkę i w głowie mi się nie mieści, w jaki sposób przeszedł proces recenzyjny. Nie uprzedzajmy jednak faktów.

 

Przyjrzyjmy się najpierw samemu odkryciu

Na łamach „Scientific Reports”, czasopisma należącego do „Nature”, ukazał się tekst Andrew Wendruffa z Uniwersytetu Otterbeina (Westerville, Ohio) i współpracowników pod tytułem A Silurian Ancestral Scorpion With Fossilised Internal Anatomy Illustrating a Pathway to Arachnid Terrestrialisation1 [Sylurski przodek skorpiona ze skamieniałą wewnętrzną anatomią, ilustrujący kolonizację lądu przez pajęczaki]. Uczeni opisują dwie – należące do tego samego gatunku i liczące 437 milionów lat – skamieliny z Waukesha Biota w Wisconsin. Te dwie wczesnosylurskie skamieniałości należą do najstarszych znanych skorpionów, u których występowały zarówno cechy plezjomorficzne, jak i apomorficzne2 będące częścią organów wewnętrznych układów krążenia, oddechowego i pokarmowego. Twierdzi się, że te znaleziska mają objaśniać przejście od życia morskiego do lądowego u pajęczaków. W komunikacie prasowym (wydanym przez Uniwersytet Stanu Ohio) autorzy artykułu podkreślają, że „odkrycie to dostarcza nowych informacji o tym, w jaki sposób dokonało się przejście z życia w morzu do życia na lądzie”3. Imponujące.

Media przeważnie entuzjastycznie przywitały to najwyraźniej „przełomowe” odkrycie. CNN informowało, że „prehistoryczny skorpion to najwcześniejsze znane zwierzę, które przeszło z morza na ląd”4. Na łamach „The Wall Street Journal” pojawił się tekst zatytułowany Ancient Scorpion Offers Clues to How Animals Moved From Sea to Land [Starożytny skorpion dostarcza wskazówek mówiących, jak zwierzęta przeniosły się z morza na ląd]5. „Smithsonian Magazine” przyznaje, że „najstarsze na świecie skorpiony mogły przenieść się z morza na ląd  437 milionów lat temu”6. Jedynie w tekście Rodriga Péreza Ortegi w „Science” odnajdujemy nieco krytyczne uwagi autorstwa znanego arachnologa Paula Seldena. Zastanawiając się, czy skorpiony, których skamieniałości odnaleziono, żyły w wodzie, czy na lądzie, Selden doszedł do wniosku, że „niestety, tak naprawdę nie istnieją żadne świadectwa, które przechyliłyby szalę na jedną stronę”7. To pierwsza wskazówka, że z artykułem jest coś nie tak.

 

Wspaniałe znalezisko, ale…

Na początek zwrócę uwagę na wartościowe rzeczy przedstawione w omawianym tekście. Wspomniane dwa skamieniałe okazy są naprawdę najdawniejszymi skamieniałościami skorpionów, o których wiemy, a ich wczesnosylurskie pochodzenie jest godne odnotowania. Również nowy rodzaj i gatunek Parioscorpio venator różni się od wszystkich współczesnych pajęczaków posiadaniem pary dużych, bocznych oczu złożonych i większej liczby sternitów (brzusznych płyt egzoszkieletu). Nie jest zatem prawdą to, co napisano w „Uncommon Descent”, że „najstarszy skorpion świata nie wykazuje żadnych zmian od 437 milionów lat”8. Niewielkim zmianom uległy zachowane fragmenty układów krążenia i oddechowego. Opisane organy wewnętrzne są w wyjątkowo dobrym stanie, biorąc pod uwagę wiek tych skamieniałości. Wspaniałe znalezisko! Jak dotąd sprawy przedstawiają się całkiem nieźle.

Ale co z najbardziej ekscytującą częścią artykułu − rzekomym objaśnieniem tego, jak zwierzęta przeniosły się z oceanu na ląd? Bez tej pompatycznej ewolucyjnej konsekwencji ów tekst nigdy nie trafiłby do tak renomowanego czasopisma, jak „Scientific Reports”. Zostałby opublikowany w specjalistycznym magazynie paleontologicznym o znacznie niższym wskaźniku cytowań. A to oznaczałoby mniejsze szanse na odnowienie grantów.

 

Przejdźmy do rzeczywistego występku

We wprowadzeniu autorzy wspominają kilka cech, które są powszechnie wykorzystywane do wnioskowania o wodnym lub lądowym środowisku życia kopalnych pajęczaków: „obecność bądź brak struktur żernych wykorzystywanych do trawienia ofiary (coxapophyses lub stomathecae), organów chemosensorycznych (pektyn), organów mechanosensorycznych (trichobothria) i struktur oddechowych (skrzelotchawki lub płucotchawki)”9. A to ci niespodzianka: dwie opisane skamieniałości nie mają ani widocznych coxapophyses, ani stomathecae, ani widocznych pektyn, ani widocznych trichobothria, ani widocznych skrzelotchawek, ani płucotchawek. Nie ma nic w tych skamieniałościach, co mogłyby cokolwiek powiedzieć o sposobie życia organizmów, a więc nic, co wskazywałoby, jak zwierzęta przeniosły się z morza na ląd. W gruncie rzeczy, zdaniem autorów, badane przez nich osady są pochodzenia morskiego i jedynie zawierały skamieniałe zwierzęta morskie, ale nie ma w tych osadach ani żadnej rośliny lądowej, ani żadnego lądowego zwierzęcia.

Jak, u licha, autorzy doszli do śmiałego twierdzenia, że skamieniałości „ilustrują drogę do kolonizacji lądu przez pajęczaki”? Piszą oni tak:

zachowane szczegóły anatomiczne P. venatora wskazują, że fizjologiczne zmiany pajęczaków, niezbędne do przystosowania się do przejścia ze środowiska wodnego do lądowego, zaszły we wczesnym etapie ich historii ewolucyjnej. Nie jest pewne, czy P. venator był w pełni lądowym stawonogiem. Bliskie podobieństwo jego zachowanych struktur płucno-sercowo-naczyniowych z analogicznymi strukturami obecnie żyjących skorpionów i skrzypłoczy wskazuje na możliwość przedłużonego pobytu na lądzie10.

Co takiego? Wyrazili się bardzo jasno, że zachowane struktury płucno-krążeniowe są „zasadniczo nieodróżnialne od analogicznych struktur u żyjących obecnie skorpionów”. Te identyczne struktury nie pozwalają niczego powiedzieć o tym, jak zachodziły zmiany. Podobieństwa struktur pomiędzy wymarłymi skorpionami lądowymi i skrzypłoczami wskazują tylko na podobieństwa, a te nic nie mówią na temat środowiska, w jakim żyły te zwierzęta. A, co ważniejsze, skrzypłocze to organizmy w pełni morskie, które rozmnażają się w falach morskich i tylko na krótko wypełzają na plażę, aby złożyć jaja w płytkiej wodzie lub bezpośrednio nad brzegiem wody, a następnie natychmiast wracają do oceanu. Rodowód skrzypłoczy sięga 445 milionów lat, do ery ordowiku, kiedy to Lunataspis aurora przemierzał morskie dna. Nie mamy pojęcia, jak wyglądały struktury płucno-krążeniowe u tych najwcześniejszych skrzypłoczy. Nie wiemy też, jak struktury te wyglądały nawet u ich domniemanych kambryjskich przodków. Przedstawione przez badaczy opisy nie dostarczają żadnych wskazówek na temat tego, jak zmieniały się systemy organów w trakcie dostosowywania się do życia na lądzie. O żadnej z części tych skamieniałości nie da się powiedzieć, że są jakąś pośrednią formą między morską a lądową formą życia. Wśród tych skamieniałości występują jedynie dwie prymitywne cechy (złożone oczy i siedem mezosomalnych sternitów11), które nie mają nic wspólnego z wodną czy lądową adaptacją. A co za tym idzie, główne twierdzenie autorów, które nawet znalazło się w tytule omawianego tu artykułu, w ogóle nie jest poparte danymi. Każdy porządny recenzent powinien był to od razu zauważyć, a następnie albo zażądać poważnej korekty, albo odrzucić pracę. Ale, rzecz jasna, tak się nie stało.

 

Jad, a nie toksyna

Artykuł ma też szereg innych, mniej ważnych wad, takich jak brak właściwej analizy kladystycznej i niespójny opis. Na przykład autorzy wymieniają kilka cech nowego taksonu, w tym „wąską metasomę zakończoną kolcem jadowym”, którą słusznie uznają za cechę upodabniającą do współczesnych skorpionów. Niestety, w skamieniałości nie zachował się żaden kolec jadowy. Faktycznie, autorzy sami piszą dalej w tym samym akapicie, że „nie jest widoczny końcowy kolec jadowy”. Opisują też rzekomą obecność pęcherzyka toksynowego [poison vesicle]. To, nawiasem mówiąc, świadczy o tym, że nie są oni specjalistami, ponieważ u skorpionów struktura ta nazywana jest „pęcherzykiem jadowym” [venom vesicle]. Końcowy segment (telson12), który mógłby zawierać pęcherzyk jadowy, nie zachował się. Prawdopodobnie był zagięty pod piątym segmentem ogona − zakrzywione kontury widoczne w piątym segmencie metasomy mogą przedstawiać telson. To bardzo możliwe, że żywe zwierzę miało pęcherzyk jadowy i kolec jadowy. Jednak opisywanie niezachowanych cech w miejsce wnioskowania o ich istnieniu nie jest właściwą procedurą naukową.

Czego uczy nas ten przypadek? W dzisiejszym świecie nauki obiektywny opis kilku dobrze zachowanych wiekowych skamieniałości już nie wystarcza. Należy dokonać nadinterpretacji świadectw i wyolbrzymić ich znaczenie za pomocą fantazyjnej, ewolucjonistycznej narracji. Nie trzeba się wahać, przedstawiając śmiałe twierdzenia, gdyż ani recenzenci, ani media popularnonaukowe nie będą dbać o to, czy twoje twierdzenia są rzeczywiście poparte świadectwami. Ten system jest zepsuty. Zepsuty przez zasadę: publikuj albo giń, zepsuty przez pijarową presję krzykliwych nagłówków, przez presję idiotycznego wzorca, zgodnie z którym nic w biologii nie ma sensu, o ile nie zostanie zinterpretowane w świetle teorii ewolucji. W rozrywce i reklamie seks jest w cenie. W wiadomościach temat jest ciekawy, gdy leje się krew. W telewizyjnych newsach zła wiadomość to dobra wiadomość. W naukach biologicznych prym wiodą ikony ewolucji. Dobra nauka schodzi na manowce.

Günter Bechly

Oryginał: The Oldest Scorpion and the Decadence of Evolutionary Science, „Evolution News & Science Today” 2020, January 21 [dostęp 13 X 2021].

 

Przekład z języka angielskiego: Michał Kilian

Źródło zdjęcia: Pixabay

Ostatnia aktualizacja strony: 13.10.2021

 

 

Przypisy

  1. Por. A.J. Wendruff, et al., A Silurian Ancestral Scorpion with Fossilised Internal Anatomy Illustrating A Pathway to Arachnid Terrestrialisation, „Scientific Reports” 2020, Vol. 10, No. 14 [dostęp 12 V 2021].
  2. Cecha plezjomorficzna to cecha obecna u przedstawicieli danej linii ewolucyjnej, która występuje również u przodków tej linii. Cecha apomorficzna to cecha ewolucyjnie nowa, niewystępująca u przodków danej linii ewolucyjnej (przyp. tłum.).
  3. Ohio State University, Fossil Is the Oldest-known Scorpion: Researchers Think It Was One of the First Animals to Spend Time on Land, „ScienceDaily” 2020, January 16 [dostęp 12 V 2021].
  4. K. Hunt, Prehistoric Scorpion is Earliest Known Animal to Venture From Sea Onto Land, „CNN” 2020, January 16  [dostęp 12 V 2021].
  5. Por. K. Camero, Ancient Scorpion Offers Clues to How Animals Moved From Sea to Land, „The Wall Street Journal” 2020, January 16 [dostęp 12 V 2021].
  6. K.J. Wu, World’s Oldest Scorpions May Have Moved From Sea to Land 437 Million Years Ago, „Smithsonian Magasine” 2020, January 16 [dostęp 12 V 2021].
  7. R.P. Ortega, This is The Oldest Scorpion Known to Science, „Science” 2020, January 16 [dostęp 12 V 2021].
  8. World’s Oldest Scorpions Show No Change From 437 Million Years Ago, „Uncommon Descent” [dostęp 12 V 2021].
  9. Wendruff, et al., A Silurian Ancestral Scorpion.
  10. Wendruff, et al., A Silurian Ancestral Scorpion.
  11. Sternity to brzuszne części egzoszkieletu (szkieletu znajdującego się na zewnątrz ciała mięczaków i stawonogów). W ciele skorpiona występują dwie tagmy (wyróżnialne części ciała): prosoma (głowotułów) i opistosoma (odwłok). Ta ostatnia składa się z mesosomy (przedodwłoku) i metasomy (zaodwłoku) (przyp. tłum.).
  12. Telson to ostatni segment odwłoka, występujący u niektórych stawonogów (przyp. tłum.).

Literatura:

  1. Camero K., Ancient Scorpion Offers Clues to How Animals Moved from Sea to Land, „The Wall Street Journal” 2020, January 16 [dostęp 12 V 2021].
  2. Hunt K., Prehistoric Scorpion is Earliest Known Animal to Venture from Sea onto Land, „CNN” 2020, January 16 [dostęp 12 V 2021].
  3. Ohio State University, Fossil is The Oldest-Known Scorpion: Researchers Think it Was One of The First Animals to Spend Time on Land, „ScienceDaily” 2020, January 16 [dostęp 12 V 2021].
  4. Ortega R.P., This is The Oldest Scorpion Known to Science, „Science” 2020, January 16 [dostęp 12 V 2021].
  5. Wendruff A.J., et al., A Silurian Ancestral Scorpion with Fossilised Internal Anatomy Illustrating A Pathway to Arachnid Terrestrialisation, „Scientific Reports” 2020, Vol. 10, No. 14 [dostęp 12 V 2021].
  6. World’s Oldest Scorpions Show No Change From 437 Million Years Ago, „Uncommon Descent” [dostęp 12 V 2021].
  7. Wu K.J., World’s Oldest Scorpions May Have Moved From Sea to Land 437 Million Years Ago, „Smithsonian Magasine” 2020, January 16 [dostęp 12 V 2021].

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *



Najnowsze wpisy

Najczęściej oglądane wpisy

Wybrane tagi