Idea eksplozji kambryjskiej jest niczym broń nuklearnaCzas czytania: 7 min

W poniższym tekście przedstawiam dwie bardzo interesujące informacje, które stanowią rozwinięcie moich ostatnich artykułów opublikowanych w „Evolution News” dotyczących zwierząt, rzekomo żyjących w ediakarze, i eksplozji kambryjskiej¹.

Dickinsonia wciąż może być grzybem

W moim artykule o ikonicznym i enigmatycznym organizmie ediakarskim Dickinsonia pokazałem, dlaczego pomimo nowych danych empirycznych przedstawionych przez zespół, którym kieruje Ilya Bobrovskiy, uzyskanych dzięki badaniom na biomarkerach, organizm ten raczej nie może zostać włączony do królestwa zwierząt². Tego rodzaju sceptycyzm oparty na świadectwach empirycznych nie cieszy się oczywiście wielkim uznaniem w kręgach darwinistów, dlatego ich odpowiedź była tylko kwestią czasu.

Na forum „Peaceful Science” anonimowy ateista (nazywający siebie zawodowym blogerem), któremu oczywiście brakuje wystarczającej wiedzy i – na co wiele wskazuje – umiejętności czytania ze zrozumieniem, skrytykował mój artykuł, wywołując jałową wymianę zdań na temat dwóch z sześciu odniesień, które przytoczył Bobrovskiy. Właściwie nigdy ich nie kwestionowałem. Bloger natomiast zignorował wszystkie merytoryczne argumenty. Po prostu przeczytaj mój artykuł i sam oceń, czy słusznie został skrytykowany. W każdym razie ten wszechwiedzący młody człowiek triumfalnie ogłosił:

Kwestią szczególnej wagi jest tutaj to, że autorzy skupili się na sprawdzeniu pokrewieństwa Dickinsonii do świata zwierząt, zestawiając to przeciwko innym hipotezom łączącym ten organizm z porostami lub olbrzymimi protistami. Wykluczając to pokrewieństwo, pozostała jedna możliwości, zgodnie z którą Dickinsonia była zwierzęciem³.

Problem polega na tym, że jest to po prostu nieprawda. Nie musisz wierzyć mi na słowo, ale być może zaufasz paleontologowi, profesorowi Gregory’emu Retallackowi, który jest uznanym specjalistą od fauny ediakarańskiej. W odpowiedzi na artykuł Bobrovskiego napisał komentarz opublikowany w czasopiśmie „Science” zatytułowany Dickinsonia Steroids Not Unique to Animals [Steroidy Dickinsonii nie występują tylko wśród zwierząt]⁴. Retallack wyjaśnia, że biomarkery znalezione w skamielinach Dickinsonii przemawiają na rzecz poglądu o przynależności tego organizmu do grzybów porostowych należących do gromady glomeromycota. Nawet jeśli istnieją inne żywe organizmy wykazujące pokrewieństwo do grzybów porostowych, to możemy mieć tutaj do czynienia z przedstawicielami wymarłej wendobionty, którą Adolf Seilacher określił jako niezależne ediakarańskie królestwo życia⁵. Bardzo odmienny plan budowy ciała Dickinsonii o symetrii poślizgu bezsprzecznie przemawia na rzecz hipotezy wendobionty, a jest niezgodny z ideą przynależności do królestwa zwierząt⁶.

Ewolucyjny Wielki Wybuch

Karol Darwin dobrze zdawał sobie sprawę, że nagłe pojawienie się zwierząt w zapisie kopalnym stanowi poważny problem dla jego teorii, ale miał nadzieję, że wynikał on wyłącznie z braków w naszej wiedzy oraz niedoskonałości zapisu kopalnego i znajdzie swoje rozwiązanie w przyszłości wraz z rozwojem prac badawczych. Jednak 150 lat wytężonych badań paleontologicznych pokazało, że sytuacja jest jeszcze gorsza, niż wydawało się w czasach Darwina: nie bez przyczyny mówi się o eksplozji kambryjskiej. Wszystkie próby podjęte w celu rozwiązania tego problemu zakończyły się fiaskiem, co dotyczy również hipotezy artefaktu, która nadal cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem⁷.

Niemniej ewolucjoniści wciąż mają nadzieję, że w jakiś sposób uda im się „wcisnąć” stopniową ewolucję złożonych planów budowy zwierząt w okres pomiędzy niezwykłą fauną ediakarańską a eksplozją kambryjską. Dobrym tego przykładem jest praca o pochodzeniu stawonogów przygotowana przez zespół uczonych pod przewodnictwem Allison C. Daley⁸. Autorzy stwierdzili, że znaleźli świadectwa empiryczne, które bardziej wskazują na stopniową ewolucję stawonogów aniżeli na ewolucję skokową tych organizmów. Jednak tak naprawdę okazało się, że jest dokładnie odwrotnie. Członkowie zespołu naukowców przyznali, że niedawno odkryte pokłady skamieniałości w Chinach i Mongolii, które przypominają te znajdowane na przełęczy Burgess, pokazują, że na tamtejszych terenach nie występowały zwierzęta 550 milionów lat temu. Udokumentowano również świadectwa skamieniałości śladowych trylobitów sprzed 537 milionów lat, co pozostawia zaledwie 13 milionów lat na ewolucję złożonych planów budowy zwierząt takich jak stawonogi. Może się wydawać, że to całkiem długi czas, lecz w zasadzie jest to okres przypominający średnią długości życia do dwóch następujących po sobie gatunków bezkręgowców morskich⁹. Już samo to sprawia, że scenariusz darwinowski jest prawie niemożliwy. Jednak jak się okazuje, ktoś podjął się trudu i dokładniej przyjrzał się temu, relatywnie niedużemu, przedziałowi czasu.

Ostatnio natknąłem się na przeoczony przeze mnie artykuł z 2018 roku na temat przejścia od organizmów ediakarańskich do typów zwierząt kambryjskich w dorzeczu Nama w Namibii napisany przez zespół naukowców z Uniwersytetu Zuryskiego. Artykuł ten okazał się prawdziwą bombą, a to, co odkryli uczeni, jest doprawdy oszałamiające¹⁰. Okno czasowe między ostatnią datą pojawienia się (LAD – latest appearance date) nieznanej bioty ediakarańskiej a datą pierwszego pojawienia się (FAD – first appearance date) złożonej fauny kambryjskiej wyniosło zaledwie 410 tysięcy lat. Tak, nikt się tu nie pomylił, tylko 410 tysięcy lat! Nie jest to przypuszczenie sformułowane na bazie naszej wiedzy, a stwierdzenie oparte na bardzo dokładnych datowaniach radiometrycznych metodą U-Pb z marginesem błędu wynoszącym zaledwie 200 tysięcy lat. Ten stopień precyzji jest naprawdę znakomitym osiągnięciem współczesnej nauki, biorąc pod uwagę fakt, że mówimy o wydarzeniach sprzed 538 milinów lat.

Autorzy rzeczonych badań w pełni zdawali sobie sprawę, że ich odkrycie dokumentuje nieoczekiwanie „niezwykle krótki czas przejścia z form ediakarańskich do kambryjskich”¹¹. Dlatego spekulowali o ekologicznych przyczynach tak nagłego nadejścia eksplozji kambryjskiej. Oczywiście żadne czynniki ekologiczne nie były w stanie rozwiać wątpliwości związanych z pochodzeniem nowych planów budowy zwierząt, które pojawiły się podczas eksplozji kambryjskiej. Ta sztuka udała się dopiero Stephenowi Meyerowi, co przedstawił w książce Wątpliwość Darwina¹². Dzięki tym nowym i bardzo precyzyjnym ramom czasowym problem braku czasu w odniesieniu do genetyki populacji i pochodzenia nowych planów budowy zwierząt zostaje wzniesiony na zupełnie nowy poziom i pokazuje, że żaden nieukierunkowany proces nie jest w stanie wiarygodnie wyjaśnić tych danych. Eksplozja kambryjska jest niczym bomba atomowa, której fala uderzeniowa zmiotła neodarwinizm – piękną i genialną teorię naukową (jak ją niedawno nazwał profesor Uniwersytetu Yale, David Gelernter), która okazała się fałszywa¹³.

Günter Bechly

Oryginał: The Cambrian Explosion Has Just Gone Nuclear, „Evolution News & Science Today” 2021, April 8 [dostęp 18 III 2022].

Przekład z języka angielskiego: Adam Jerzman

Źródło zdjęcia: Pixabay

Ostatnia aktualizacja strony: 18.03.2022

Literatura: